Blog

Trots

Mijn gezegde: ”Bijna alles is mogelijk, want er zijn niet veel echte regels” kon ik vanaf maart niet meer waarmaken. In de maanden die volgden hebben we ons samen met nabestaanden aan veel regels moeten houden. Een afscheid met maximaal 30 personen, 1,5 meter afstand houden, niet meer met elkaar een kopje koffie of een glaasje wijn naderhand, en het ontbreken van iedere vorm van fysiek contact. Hoe kun je met iemand meeleven wanneer je niet eens een knuffel mag geven, of niet meer even die hand op de schouder… En toch, samen met gezinnen en vriendengroepen hebben we gekeken naar wat wel kan. Een afscheid dat via een inlogcode via internet werd gedeeld, vrienden en kennissen die in een lange rij op gepaste afstand buiten een erehaag vormden, kleine ruimtes die door tafeltjes, windlichten toegankelijk werden voor 30 personen, bij het afscheid filmpjes tonen van familie en vrienden, op de lege stoelen foto’s van mensen die er niet konden zijn, lieve woorden op kaarten rond de kist, een afscheid in het ouderlijk huis dat nog te koop stond, een route met de rouwauto langs belangrijke adressen… Wanneer een dochter mij na afloop laat weten dat de omstandigheden voor het mooist denkbare afscheid hebben gezorgd dan weet ik dat we het samen kunnen; wat ben ik trots op iedereen die meedenkt in mogelijkheden!

Marijke

Marijke overleed nadat Corona in ieders leven kwam. “Blij dat ons mam dat tenminste niet heeft mee heeft hoeven maken, ze zou het niet snappen waarom er van de ene op de andere dag niemand meer bij haar op bezoek mocht komen”, zei haar dochter. Haar kinderen, haar grote trots, ze konden er tot op het laatste allemaal bij. En met het gezin dat de laatste dagen bij haar was hebben ze in het crematorium afscheid van haar genomen. Zonder een plan of draaiboek. Er was wat muziek en ze gingen foto’s kijken. Bij iedere foto was wel een herinnering van iemand die werd gedeeld. Met een brok in mijn keel zag ik wat een prachtig afscheid er ontstond. Met lieve spontane woorden en met tranen, zelfs van het lachen. Zo’n klein afscheid, maar oh zo bijzonder…

La Luna

Een filmpje dat we afgelopen jaar gebruikten bij Wereldlichtjesdag, een filmpje met een glimlach... Ieder jaar, de tweede zondag in december, organiseren we wereldlichtjesdag 040. We staan stil bij alle overleden kinderen. Ouders, opa's, oma's, broertjes, zusjes en verder ieder die daar behoefte aan heeft is welkom. We noemen namen en branden kaarsen; er is muziek en er zijn warme woorden; het is informeel en altijd sfeervol. . We zien veel ouders ieder jaar terug, maar ook mensen die aarzelend hun weg hebben gevonden naar deze bijzondere dag. Informatie vindt u op onze facebookpagina wereldlichtjesdag040

Toos en Betty

Toos en Betty; ze hadden elkaar leren kennen op een wandelvakantie voor alleenstaanden, en waren weer gelukkig na een lange periode van eenzaamheid. Het geluk was maar van korte duur, na een paar maanden overleed Toos plotseling, van het ene op het andere moment. Er werd van alles geregeld door haar familie, maar een ding wist Betty zeker, de natuurbegraafplaats Bergerbos in St-Odiliënberg, daar wilde Toos ooit worden begraven. Geen grafsteen of onderhoud door anderen, maar terug naar de natuur waar zij zo van hield. Ze kreeg een plaatsje onder een bijzondere boom. Ondanks de kou, het was februari, was het in de buitenlucht een heel bijzonder afscheid. De families van Toos en Betty en ook de vrienden en collega’s kenden elkaar nog niet zo goed, maar ieder deelde kort een warme herinnering aan Toos. Een kennismaking en afscheid tegelijk….. Na de begrafenis was er warme chocolademelk met (of zonder) een beetje rum en stroopwafels. Dat paste als niets anders bij Toos. Een paar weken terug kwam ik Betty tegen bij het afscheid van haar collega; ze vertelde me dat ze nog steeds gaat wandelen op natuurbegraafplaats Bergerbos en dat ze dan altijd een zakje stroopwafels bij zich heeft……. De namen van Toos en Betty zijn fictief.

Truusje

Iedere keer wanneer ik door het kleine dorpje rijd moet ik met een glimlach denken aan mijn allereerste uitvaart. Ik werd gebeld door de zusters van het verzorgingstehuis. De vrouw van meneer Klaassen, “mijn Truusje” was overleden. Wat een groot gemis. Ze waren altijd samen, en erg op zichzelf. Tot hun grote verdriet hadden ze geen kinderen. Nog nooit hadden ze in de 63 jaar dat ze waren getrouwd over begraven of cremeren gesproken. En nu ineens moest er van alles worden geregeld. We hebben er lang over gedaan om een beslissing te nemen, want eigenlijk voelde niets goed. Uiteindelijk is Truus gecremeerd. Samen met enkele verzorgsters heeft meneer Klaassen in het crematorium verdrietig afscheid moeten nemen van zijn vrouw. Een maand later ben ik met hem de as op gaan halen in het crematorium en zijn we samen naar de begraafplaats gereden, meneer Klaassen voorin met de as van zijn Truus op schoot en op de achterbank een bosje fresia’s, haar lievelingsbloemen. Geëmotioneerd heeft hij de as van Truus in de urnenmuur geplaatst en zag er nauwkeurig op toe dat de muur goed werd afgesloten met een steen die ik voor hem had laten maken; “Ooit weer samen”. Ik heb hem beloofd dat wanneer de tijd daar zou zijn ik hun beider as uit zou strooien. In maart is meneer Klaassen overleden, nog geen half jaar na zijn vrouw. En op een mooie lentedag reed ik met de as van meneer Klaassen en een bosje fresia’s op de achterbank weer naar de begraafplaats toe. Ze hebben samen geleefd, samen lief en leed gedeeld, ze zijn samen oud geworden en nu uitgestrooid, samen op dezelfde plek. De cirkel van hun leven was rond.

"gewoon" eens denken over een uitvaart.

Wie gaat ons helpen, kiezen we voor begraven of cremeren, waar nemen we afscheid, en niet onbelangrijk, wat zijn de kosten waar je rekening mee moet houden? Zoveel vragen over een onderwerp waar we ons eigenlijk liever niet mee bezig willen houden. En toch, het is nooit verkeerd om daar eens over na te denken. Samen praten met de mensen waar je van houdt, over wat je eigenlijk ooit zal willen in de verre, verre toekomst. Gewoon op een zondagmorgen bij de koffie of in de avond met een glaasje wijn. Net zo belangrijk als de vraag wat je zou willen is de vraag wat je niet zou willen. Soms is dat ook gemakkelijker om mee te beginnen. Wanneer de grootste keuzes zijn besproken kun je daarna weer over tot de orde van de dag. Het kan ook zo zijn dat je door bijvoorbeeld ziekte voor het feit komt te staan dat er op korte termijn iets geregeld moet worden. Dan vooral is het belangrijk dat je een overwogen keuze kunt maken. Kijk eens rond op internet, dat doe je ook wanneer je een wasmachine nodig hebt of een vakantie boeken wil. Zoek uit wat bij je past. Heb je graag een grote onderneming die voor je zorgt of liever een kleinere, kies je voor een man of een vrouw, allemaal keuzes die je kunt maken… Daarbij is het niet ongewoon dat je tevoren een vrijblijvend gesprek hebt om te horen wat er allemaal kan. Zo’n gesprek geeft duidelijkheid en rust als er, hopelijk in de verre toekomst, echt een uitvaart geregeld moet worden.

papa Johan

er kwam een vraag via een mail of ik een keer kon komen praten bij Johan en zijn gezin. Johan is ernstig ziek en wil graag samen met zijn vrouw en hun 2 zoontjes eens even kijken wie ik ben, en belangrijker nog, of zijn zoontjes Ties en Daan mij aardig vinden. Ze doen een voorstelrondje zoals dat op school in de kring ook gebeurt, en daarna mogen zij mij alles vragen wat ze willen weten. Heerlijk hoe kleine kinderen onbevangen kunnen zijn… We spreken af dat ik later in de week nog een keer terugkom om samen met Johan en zijn vrouw verder te praten en vooral ook wat ik kan doen om de kinderen verder bij alles te betrekken. Kort daarna overlijdt Johan, veel te jong en toch nog sneller dan verwacht. Hoe verdrietig het allemaal ook is, de crematiebijeenkomst is ontroerend in zijn eenvoud, de uitdrukkelijke wens van Johan. De medewerking van zijn dappere zoontjes in het tevoren opgenomen filmpje waarin zij samen over papa vertelden is puur en bijzonder… Nog steeds wanneer ik door de wijk rijdt waar Johan woonde, denk ik met een warm gevoel terug aan dit mooie gezin.

zomaar ineens een herinnering...

Af en toe hoor of zie je iets wat je totaal onverwacht weer terug brengt naar een dierbare herinnering. Dit liedje deed dat met mij. Alsof er echt over mijn moeder en mij, over ONS gezongen werd....