Ze was 8 jaar en het leek erop dat ze de 9 niet zou halen.
Ze was echter veel stoerder en sterker dan iemand wist, want ze haalde het wel! En ze regelde haar eigen uitvaart.
Geen cake maar kipnuggets. En cupcakes met roze en paars dat mocht wel.
Ballonnen, de jurk die ze koos en die mama mooi maakte voor haar.
De paarse kist die ze zelf nog zag, al zei ze in het begin dat ze dat niet wilde.
Prachtige schoenen, gelakte nagels.
Lieve, grappige, wijze Isa.
Zoals jij kon praten over jouw uitvaart. Zoals we samen naar muziek luisterden en je heel goed wist wat er in jouw lijf gebeurde.
“Ik ga jullie wel missen hoor”.
Ja, wij jou ook lieve Isa.
Jouw uitvaart was zoals jij het wilde.
Met zelfs een paarse rouwauto en de hele school zwaaide je uit langs de weg.
Je broers en papa en mama waren verdrietig en trots tegelijk.
Iedereen daar was trots op jou. Toen we het over trots hadden vlak voor je stierf, glunderde je, dat wij dat waren op jou.
En bij iedere keer dat ik ergens iets van paars zie, kom je even voorbij, in de glimlach en de traan.