De verhalen die we mogen vertellen, raken ons altijd. Zoals dit verhaal. Van een man die afscheid neemt van zijn vrouw. Na 60 jaar en alles wat ze meemaakten.
Hun verhaal, daar zijn boeken over te schrijven.
Over verliefd en getrouwd.
Over een kinderwens en steeds weer verlies tot die ene, ons kindje, komt. Met een meervoudige beperking. En vooral met meervoudige liefde als antwoord daarop.
Hun verhaal kent niet al die verliezen, de zorgen als rode draad, maar de humor.
Was ze het mooiste of het liefste meisje vraag ik? Nee het kleinste, zo kon ik mijn ellende overzien, is het antwoord.
Aan een kleine keukentafel vertelt hij hun verhaal. Met grapjes die al honderden keren zijn gemaakt. Ze zijn meer dan dat, ze hebben hun leven gered.
Met een grap had hij alles in hun leven draaglijk gemaakt. En zij antwoordde met dezelfde humor. Meer dan 60 jaar waren ze samen. Samen gelukkig in een huwelijk dat op de proef werd gesteld, vele malen. Door verlies van zwangerschappen, in diverse fasen van dragen, door het ene kind dat ze wel in hun armen mochten sluiten maar een zorgenkindje was.
Hun woord voor een dochter met een meervoudige beperking. Hun liefde bracht groot, begeleidde en liet een stukje los toen ze na haar 30e elders ging wonen, waar iedere dag zorg was.
Als hij vertelt over hun leven vlecht hij er moeiteloos de humor doorheen. Soms hoorbaar al vaak gemaakte zinsneden. Het is goed zo, het was op voor haar en hij heeft tot het laatste toe voor haar kunnen zorgen.
De laatste grap is; ze was opeens weg, heeft niet eens dankjewel gezegd…
In de afscheidsdienst vertel ik hun verhaal. Ook met humor. En met ruimte voor de pijn van wat niet mocht zijn.
Tot slot vertel ik over geloven, niet in een kerk, wel in de liefde. En hoe ik geloof dat de overledenen me soms nog wat influisteren. Verbaasd kijkt hij me aan.
Het is maar 1 woord zeg ik; Dankjewel.
En 2 bosjes bloemen, zoals hij ze iedere week aan haar gaf, 1 voor in de keuken en 1 voor de kamer.