Mijn agenda staat vol met sterf- en geboortedagen, gekoppeld aan namen van mensen wiens afscheid ik mocht begeleiden.
Het lukt niet altijd om daar bij stil te staan, maar ik probeer het wel.
Een klein teken dat er nog aan iemand wordt gedacht, dat deze dag, het missen en de liefde, niet vergeten zijn.
Soms is het wikken en wegen, ‘ zouden ze er nog op zitten te wachten’ dat ik van me laat horen. Ik ben immers een voorbijganger in hun leven.
Zo doe ik dat op gevoel. Zal er heus ook wel eens naast zitten. De intentie is goed en ik denk dat stilte, geen berichtjes, meer pijn doet dan een klein teken van medeleven.
Laat jij mensen weten dat je een sterfdag of geboortedag niet vergeet? Of ervaar je steun als een ander dat voor jou doet?
Hoe zouden we dit samen groter, vanzelfsprekender misschien kunnen maken; namen blijven noemen, blijven vieren, weer omarmen?
Voor een prachtig gezin dat een jaar geleden moest loslaten schreef ik bijgaande tekst
En dan
1 juni
Is het al een jaar
of pas een jaar
Alsof er geen dagen waren
die langer duurden dan ooit tevoren
Dagen van zoeken en verdwalen
niet meer vinden
Alsof je
gisteren nog zei
dag ,fijne dag
Er slechts een knipper van je ogen zit
tussen vasthouden en loslaten
Een jaar
Een eeuwigheid
aan missen
Een oneindigheid
aan houden van
En vandaag is slechts 1 dag
van alle met- zonder hem.
Ik denk aan jullie
.