Echt.
Na de dienst van een veel te jong overleden moeder zie ik een van mijn gastvrouwen die haar tranen nog maar net gedroogd heeft.
Dit afscheid raakte haar, de kinderen en het missen dat nog zo lang duurt.
Bij de Boeddhistische rituelen die de afscheidsfotografe vastlegt zie ik haar opeens even weglopen. Geraakt, tranen in haar ogen, even een moment om dan weer het licht en donker vast te leggen.
Na een kleurrijke ceremonie op de natuurbegraafplaats loopt mijn collega langs de plek waar haar eigen man ligt en geeft ruimte aan de tranen voor dit gezin naast die van haar zelf.
In de auto naar huis zet ik muziek aan waarop ik weet dat mijn tranen eindelijk naar buiten komen na een week van onderweg zijn met ouders die hun kind verliezen.
Echt voelen.
Echt verbinden.
Het vraagt wel wat van ons.
(en ook van ons thuisfront dat het voelt als we thuiskomen van zo een dag of week)
En toch is het precies dat wat ons werk onze roeping maakt. Waarom we het zo graag doen.
Met liefde.