Een jaar.
Een jaar de Uitvaartzorg- met Liefde voor Afscheid.
Het liep zo anders dan gedacht. Want kort na de overname stond ik er plots alleen voor.
Ik kon nog wel bellen, vragen, maar het hart van Monica was elders nodig dan bij families die afscheid namen.
Dat was schrikken. Dat was verdrietig, want zij had het ook zo anders voor zich gezien.
En het was nodig en dus goed. Op ons stevige fundament kon dit.
Zij deed wat zij moest doen en ik ging verder op mijn ingeslagen pad.
Zoekend, struikelend, vallend en weer opstaand.
Ik leerde heel veel.
Over andere verhoudingen. Over het ondernemen en dat ik net als het uitvaarten verzorgen heel leuk vind.
Over leveranciers en daarin zoeken. Over een branche in beweging.
Ik leerde over leren en volgen en ook over ergens voor durven gaan staan.
Ik koos kleuren, letters, nieuwe enveloppen- de groenste om ook aandacht te hebben voor de natuur, verspilling en kleine bijdrages leveren.
Ik koos een ander zorgteam en we leerden elkaar kennen. Families zagen in hun zorg ook mijn handtekening terug. Ik liep achterom bij de bloemist en dan wist hij dat ik weer wat had verzonnen.
Er kwamen helpende handen voor bij uitvaarten op mijn pad, en het was fijn om samen onderweg te zijn.
De meest geweldige en afgestemde fotografen legden beelden vast die de liefde toonden temidden van het verdriet.
Oh ja, en er kwam een boek: Tranen, Troost en Taart. Eind mei. Wat een reis, wat een reisgenoten. Nog steeds moet ik wennen aan wat het brengen mag.
Er was leren, excel en formulieren. Er waren twee bijzondere dagen met een leermeester die me zoveel bracht. Zijn overlijden later dit jaar raakte me diep, kan me soms nog verwarren.
Er was wereldlichtjesdag040 en een geweldige groep vrijwilligers daarbij.
Monica kwam aan het einde van het jaar ook weer voorzichtig terug. Beetje verdwaald tussen alles wat ik ondertussen net anders was gaan doen en tegelijk ook zo vertrouwd.
En vandaag is het 1 februari. De dag waarop het vorig jaar niet goed ging bij de kvk. Het werd 19-01 voor zij hun werk wel goed deden.
Een jaar. Ik ben trots en dankbaar.
Trots op de liefde voor het vak en het bedrijf.
Trots dat ik mijn vakdiploma haalde.
Trots op een eerste jaar met 1 voor 1 mooie, unieke uitvaarten. En tevreden families.
Trots op mijn meiden die hun moeder in en uit zien vliegen, uren aan de telefoon moeten verdragen op van die dagen dat alles geregeld wordt achter de schermen.
Trots op samenwerkingen, op plannen voor de toekomst.
1 jaar, ik leer lopen , of fietsen zonder zijwieltjes zoals iemand zei.
Benieuwd wat er het komende jaar op me wacht!
Josephine