Een enkele keer gebeurt het.
Dat een lichaam meteen na overlijden er heel anders uitziet.
Ik voel de schrik als ik bij hen binnenkom.
De hele dag waren mijn gedachten bij dit gezin. Ik wist het tijdstip van de euthanasie. Het moment waarop deze te jonge moeder haar man en kinderen moest loslaten.
Als ze me bellen, is het in alle rust verlopen zeggen ze.
We spreken af hoe laat ik kom. En naast verdriet voel ik rust omdat het goed is gegaan.
Die rust voel ik niet als ik binnenloop. Er is schrik, onrust, echt anders dan ik had verwacht.
Met 1 blik op haar begrijp ik het.
Het is geen fraai gezicht. De kleur van haar gelaat is donker.
In een oogwenk en in de paniek van het moment wordt besloten dat dit het laatste afscheid is. We zullen mevrouw overbrengen, verzorgen en in de kist leggen. Om die vervolgens te sluiten.
Als mijn zorgteam met haar wegrijdt, komt voor de familie de rust terug. We praten nog even en besluiten morgen verder te gaan.
In de auto bel ik het zorgteam; is dit echt de enige optie? Ik heb er nog geen vrede mee.
We besluiten Hans te bellen voor een consultatie. Hij belt me al snel terug. De stuwing is groot, een balseming zou kunnen helpen, maar het is niet zeker. Na nog wat over en weer delen, komen we tot de conclusie dat we de echtgenoot voorstellen dat we een punctie doen. Daarmee is de kans dat de stuwing verdwijnt groot, zijn de kosten lager en daarmee de pijn als het toch niet lukt, misschien ook.
Hans voert zijn punctie uit. Hij legt uit:
Wanneer er veel stuwing naar het hoofd ontstaat na het overlijden, zorgt dit voor een flinke paarse verkleuring in het gelaat, hals en oren van de overledene. Deze aanblik van een dierbare is voor de nabestaanden meestal geen prettige aanblik. Het is wel een beeld dat in hun herinnering zal blijven.
Door het deugdelijk uitvoeren van een Hartpunctie, zullen in bijna alle gevallen deze verkleuringen zo goed als helemaal verdwijnen. De overledene krijgt weer de normale huidskleur en aanblik terug.
Hierdoor kan in veel gevallen een afscheid met een betere laatste herinnering mogelijk zijn.
Dit kan je ook bereiken met een thanatopraxiebehandeling, als het lichaam daarvoor in de goede staat is.
Mijn streven is het om alles wat mogelijk is te doen om de nabestaanden een mooie herinnering aan hun dierbare te bezorgen.
Mijn motto is dan ook, “Handelen met respect, kijken naar de mogelijkheden van wat bereikt kan worden!”
En wat we hopen, gebeurt. Het is een heel andere aanblik.Die informatie deel ik, nadat ik zelf ben gaan kijken, met het gezin.
De familie neemt even de tijd of het voor hen klopt om dan toch nog afscheid te nemen. Ze voelen ieder voor zich en samen wat klopt.
En twee dagen later gaan ze met mij naar haar toe.
Ik voel de adem zakken.
Ja, zo is afscheid nemen fijner. Nog een kus, even haar hand aanraken en zien dat er rust over haar gezicht is gekomen.
Met grote dankbaarheid aan mijn zorgteam @RidgeRoses & Hans Verstraaten