Hoe word je een ster?
Van sommige vragen word je blij. Zelfs als je nog geen antwoord hebt. En ook als je echt heel hard moet nadenken omdat je wel het goede antwoord wil geven.
Het was een verrassende vraag; hoe word je een ster? En er werd duidelijk een antwoord verwacht ook.
Nou ben ik beter in voelen dan in nadenken soms, dus dit was best moeilijk. Hoe word je een ster.
En terwijl ik erover nadacht zag ik ze overal; sterren. Diep in de nacht, hoog aan de hemel, in kerstbomen, voor ramen en zelfs gemaakt van lichtjes in de tuinen als ik ergens reed. Ik vond ze allemaal mooi, op hun eigen manier.
Gisteravond ging ik er eens goed voor zitten, het antwoord op de vraag moest er nu toch bijna zijn, het was al bijna vandaag en dan zou ik er iets over vertellen.
Ik dacht aan die ene ster, die heel lang geleden de weg wees aan herders, koningen en een papa en mama met een ezel. Het is de ster die we vieren met kerstmis, als het licht van de lente langzaam weer naar ons toekomt.
En opeens wist ik het; een ster word je als je iemand de weg wijst.
Nee, niet op de hoek van de straat als iemand vraagt waar de bakker is, maar als iemand je vraagt hoe iets te doen, om hulp bij het vinden van zijn weg door het leven.
Als je iemand bent aan wie je vragen kan stellen, iemand die luistert en die anderen helpt om hun antwoorden te vinden. Als je iemand bent naar wie ze graag toegaan en die ze helemaal niet willen missen. Dan word je, net als die kerst-ster, een lichtje in het leven van alle mensen die van je houden.
En als de lichtjes in je ogen uitgaan, als je doodgaat op een dag, je hart niet meer klopt en je handen wat koud geworden zijn, dan gaat dat lichtje naar hemel, zodat iedereen kan zien dat je er was en daar in de donkere nacht nog altijd bent…