In de auto op de heenweg bleef het stil.
Geen radio of luisterboek. Mijn eigen gedachten waren genoeg.
In die gedachten liep ik de dag nog een keer door.
En ik voelde de zwaarte van de dag voor me.
Keek in de spiegel en vroeg me af waarom wil ik hier toch zijn.
Bij de rauwe rouw, bij de zwartste dag van een ander.
Vragen zonder antwoord. Die me wel klein maakten.
Want ik ben er. Het is mijn vak.
En ik sta naast hen. Hun dag. Hun afscheid.
Van hun kind.
In de auto bleef het ook stil tijdens de rit met de rouwauto achter me. De ceremonie achter ons het crematorium als bestemming.
Zij zaten naast de mand met hun dochter.
En ik huilde een paar stille tranen. Om haar, om hen.
Om het leven dat een afslag nam naar de dood.
Tranen die mijn geraakte hart wat lucht gaven. In de wetenschap dat dat hart van hen geen licht zou kennen, onderweg om dat zo dierbare kind aan de elementen te moeten toevertrouwen.
Zij wilden wachten op de as. Daarom reden we naar België.
Hoe wacht je dan? Wat denk je , wat voel je?
Ik hoop het nooit, nooit te weten.
Aarzelend gaf ik hen de urn.
Een knuffel.
En een vriend bracht hen thuis.
Weer thuis zoek ik even contact met mijn team en de helpende handen. Even nog dankjewel en delen wat er in ons werd geraakt.
De rest van de avond blijft het stil. En huilt er iets in mij. Om haar, om hen. #uitvaart #metliefde #mettranen #overledenkind