Rouwen verandert je kalender
Op de wc, in je telefoon, of nog in je papieren agenda; we noteren allemaal de verjaardagen van dierbaren zodat we eraan denken hen te feliciteren.
Soms komt er een kruisje achter een naam, als opa of oma overlijdt bijvoorbeeld.
Maar rouwen voegt meer toe aan je besef van tijd dan die kruisjes.
Talloze data zijn niet meer gewoon een dag. Ze zijn de herinnering aan de eerste klacht, de keer naar de huisarts of de dag van de diagnose. Je weet nog hoe je die dag met tranen in je ogen naar je werk reed, wetende dat daar alles gewoon was, maar thuis niks meer gewoon zou zijn.
Je voelt in je lijf de spanning oplopen als een datum, die van overlijden of dat moeilijke gesprek dat er niks meer te doen was dan tijd rekken, nadert. Soms is dat gevoel in je lijf er zelfs eerder dan de herinnering.
De eerste jaren na het overlijden van mijn moeder, waren er veel van die data. De dag dat ze werd opgenomen, de dag van de uitslag, de operatie, de terugval en het overlijden. Ze hielden me bezig, wierpen me ongevraagd terug in de tijd.
En waar op haar sterf- en geboortedag mensen nog wel lieten weten aan ons te denken, waren die andere dagen meer van mij alleen. Soms eenzaam, zoekend naar hoe ik er iets over kon delen, vaker als een van de vele dagen rauwe rouw.
Met het verstrijken van de jaren, bleven toch vooral die geboorte- en sterfdag over. En zijn die inmiddels ook voor velen al weg uit hun geheugen of niet meer met haar verbonden. Dat is ok na 32 jaar. De meeste mensen uit mijn leven nu, hebben haar nooit gekend.
Het overviel me dan ook dat er een zwaar gevoel in me kroop de afgelopen weken. Ik wist niet zo goed waar het vandaan kwam en wat het wilde vertellen. Ik ging door met de dagelijkse dingen en probeerde af en toe stil te luisteren naar het gevoel in mij.
En opeens wist ik het. Ik bereik deze maand de leeftijd waarop mijn moeder overleed. Mijn lijf leek dat eerder te weten dan mijn hoofd.
Toen ik het wist, kon ik er met een paar vriendinnen over praten. Wat het in me raakte, hoe het me even terugworp in de tijd.
Zo werd ik die dag lichter wakker. Jarig. 53. En voorlopig echt nog niet van plan om dood te gaan. Ik ben ook niet ziek, zoals zij toen wel was. Ik leef, dag voor dag en hopelijk nog lang.
Welke data zijn voor jou ‘onvergetelijk’ geworden?