Toos en Betty; ze hadden elkaar leren kennen op een wandelvakantie voor alleenstaanden, en waren weer gelukkig na een lange periode van eenzaamheid.
Het geluk was maar van korte duur, na een paar maanden overleed Toos plotseling, van het ene op het andere moment.
Er werd van alles geregeld door haar familie, maar een ding wist Betty zeker, de natuurbegraafplaats Bergerbos in St-Odiliënberg, daar wilde Toos ooit worden begraven. Geen grafsteen of onderhoud door anderen, maar terug naar de natuur waar zij zo van hield.
Ze kreeg een plaatsje onder een bijzondere boom.
Ondanks de kou, het was februari, was het in de buitenlucht een heel bijzonder afscheid. De families van Toos en Betty en ook de vrienden en collega’s kenden elkaar nog niet zo goed, maar ieder deelde kort een warme herinnering aan Toos.
Een kennismaking en afscheid tegelijk…..
Na de begrafenis was er warme chocolademelk met (of zonder) een beetje rum en stroopwafels. Dat paste als niets anders bij Toos.
Een paar weken terug kwam ik Betty tegen bij het afscheid van haar collega; ze vertelde me dat ze nog steeds gaat wandelen op natuurbegraafplaats Bergerbos en dat ze dan altijd een zakje stroopwafels bij zich heeft…….
 
De namen van Toos en Betty zijn fictief.