Mijn gezegde: ”Bijna alles is mogelijk, want er zijn niet veel echte regels” kon ik vanaf maart niet meer waarmaken.
In de maanden die volgden hebben we ons samen met nabestaanden aan veel regels moeten houden.
 
Een afscheid met maximaal 30 personen, 1,5 meter afstand houden, niet meer met elkaar een kopje koffie of een glaasje wijn naderhand, en het ontbreken van iedere vorm van fysiek contact.
Hoe kun je met iemand meeleven wanneer je niet eens een knuffel mag geven, of niet meer even die hand op de schouder…
 
En toch, samen met gezinnen en vriendengroepen hebben we gekeken naar wat wel kan.
 
Een afscheid dat via een inlogcode via internet werd gedeeld,
vrienden en kennissen die in een lange rij op gepaste afstand buiten een erehaag vormden,
kleine ruimtes die door tafeltjes, windlichten toegankelijk werden voor 30 personen,
bij het afscheid filmpjes tonen van familie en vrienden,
op de lege stoelen foto’s van mensen die er niet konden zijn,
lieve woorden op kaarten rond de kist,
een afscheid in het ouderlijk huis dat nog te koop stond,
een route met de rouwauto langs belangrijke adressen…
 
Wanneer een dochter mij na afloop laat weten dat de omstandigheden voor het mooist denkbare afscheid hebben gezorgd dan weet ik dat we het samen kunnen; wat ben ik trots op iedereen die meedenkt in mogelijkheden!